Dziedziny :
· [1]
· [1]
· [1]
· [2]
· [7]
· [6]
· [1]
· [1]
· [4]
· [6]
· [6]
· [2]
· [3]
· [1]
· [1]
· [2]
· [15]
· [3]
· [5]
· [1]
· [3]
· [10]
Platonizm w chrześcijaństwie Filozofia Autor: Werner Beierwaltes 37,00 zł (bez rabatów)
[ Pozycja niedostępna ] Opis W dających się rozróżnić historycznie przypadkach podchodzenia teologów chrześcijańskich - od początków chrześcijaństwa aż do czasów nowożytnych - do problemów, pojęć i filozoficznych intuicji teoretycznych, sięgających do samego Platona lub raczej do jego neoplatońskich metamorfoz oraz jawnej lub ukrytej recepcji i przekształcenia tych filozofematów w teologię, należy zacząć od omówienia kwestii ogólnie zarysowanej: czy ze współczesnego punktu widzenia doszło do rozumnej, tj. akceptowalnej z punktu widzenia autentycznych celów chrześcijaństwa, lub wręcz produktywnej, syntezy; czy też doszło do wyobcowania obu idei: zużycia filozofii aż do zatarcia pierwotnej myśli, albo przekształcenia czy zniekształcenia teologii przez filozofię, tj. procesu, który mógł niekiedy prowadzić do nasilenia dogmatycznych sporów w teologii i Kościele. W stosunku do całości rozwoju historycznych relacji platonizmu i chrześcijaństwa absolutnie jednoznaczna ocena - za albo przeciw platonizmowi - byłaby całkowicie nieadekwatna: pozostawiałaby na uboczu rozmaite grupy zagadnień i problemów z różnych epok historycznych i redukowałaby odmienności w poszczególnych wypadkach. Formuła `platonizm w chrześcijaństwie' może jako uzasadniona decyzja na rzecz tej formy filozofii albo wyraz wewnętrznego pokrewieństwa - zyskuje innego rodzaju sens, gdy w średniowieczu arystotelizm jako konkurent platonizmu okazał się skuteczniejszy niż w późnej starożytności. W każdym razie skrajne uogólniające twierdzenia, także wobec poszczególnych epok, czy to na rzecz zgodnej syntezy, czy też izolującej antytezy, są mało przekonywające, ponieważ rzeczywiste relacje za każdym razem są znacznie bardziej złożone. Dotyczy to także sprecyzowanego stanowiska Heinricha Dörrie, wielkiego znawcy historii platonizmu: przeciwstawił on chrześcijański platonizm (świadomie zachowujący różnice wobec swego filozoficznego punktu odniesienia) i zasadniczy antyplatonizm wczesnochrześcijańskiej teologii. „To, co przy powierzchownej obserwacji może wyglądać” - charakteryzuje on jeden z aspektów celu swego "Platonismus in der Antike" - „na podjętą we wczesnym chrześcijaństwie próbę otwarcia na jakiś (choćby i wypaczony) platonizm, było w istocie suwerennie uprawianą metodyką, zmierzającą do tego, by zaoferować wykształconym chrześcijanom więcej, a zwłaszcza coś lepszego niż platonicy. Toteż chrześcijański platonizm trzeba zdefiniować jako skuteczną formę obrony, dzięki której uniknięto wszelkich kompromisów z wpływowym wówczas platonizmem. Ponieważ ani jeden nauczyciel (!) wczesnego Kościoła nie uznaje innej, mianowicie pojednawczej wobec platonizmu postawy, słuszniej byłoby mówić o chrześcijańskim antyplatonizmie”. Że takowy istniał, nie ulega wątpliwości. Ale apodyktyczne przeciwstawienie go jako powszechnie przyjmowanej zasadniczej postawy wczesnej teologii chrześcijańskiej również możliwemu i w pewnych granicach zrealizowanemu Platonowi-chrześcijaninowi odpowiada najwyraźniej przedstawionemu poglądowi Dörriego, według którego nieuchronnie konfrontują się tu dwa wyznania (Symbola),
światopoglądy czy systemy dogmatów, między którymi nie ma nic pośredniego lub które tylko bezprawnie mogłaby łączyć wykraczająca poza formalne akcydensy więź.Podziel się swoją opinią o tej książce..
