Szwajcarski teolog katolicki, ksiądz; prof. teologii fundamentalnej (od 1960) i dogmatyki (od 1963) na uniw. w Tybindze; ekspert Soboru Watykańskiego II; współred. międzynar. przeglądu teol. "Concilium"; poglądy Künga na kwestię nieomylności papieża, celibat duchownych, ekumenizm, rolę Urzędu Nauczającego i hierarchiczny ustrój wewn. Kościoła spowodowały, że 1979 Jan Paweł II odebrał mu prawo nauczania w imieniu Kościoła katol.; Sobór i zjednoczenie (1960, wyd. pol. 1964), Theologie und Kirche (1964), Bóg a cierpienie (1967, wyd. pol. 1973), Die Kirche (1967), Unfehlbar? Eine Frage, Was ist Kirche? (obie 1970), Christ sein (1974), Życie wieczne (1982, wyd. pol. 1993), Theologie im Aufbruch (1987).