Hans-Georg Gadamer (1900–2002)
Filozof niemiecki; uczeń P. Natorpa i M. Heideggera; od 1939 prof. (1946/47 rektor) uniw. w Lipsku, od 1949 w Heidelbergu; zaliczany do najwybitniejszych (oprócz Heideggera) współcz. filozofów niem. i wybitnych myślicieli eur. XX w.; współtwórca nowocz. hermeneutyki filoz., która wywarła wpływ na całą współcz. humanistykę; gł. dzieło Gadamera Prawda i metoda. Zarys hermeneutyki filozoficznej (1960, wyd. pol. 1993) zalicza się do klasycznych dzieł filozofii; centr. kategorią filoz. jest dla Gadamera rozumienie - pozwala ono odsłonić racjonalny porządek ludzkiego świata przez analizę rzeczywistości językowej, istniejących w niej sensów i kontekstów oraz komunikacji językowej wyznaczającej międzyludzkie porozumienie; tak rozumiana hermeneutyka próbuje dotrzeć do elementarnego sposobu bycia człowieka w świecie, inspirując badania w dziedzinie estetyki, historiozofii, myśli społecznej. W jęz. pol. ukazały się: wybór szkiców ze zbioru Kleine Schriften (1967-77) pt. Rozum, słowo, dzieje (1979) oraz wykłady z 1974 Aktualność piękna. Sztuka jako gra, symbol i święto (1993). [Encyklopedia PWN]
Zamknij