Narcyz Łubnicki (1904-1988
Był profesorem Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie i doktorem honoris causa tej uczelni. Po studiach filozoficznych w Warszawie w 1929 roku uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Paryskim na podstawie rozprawy: Critiue des éléments fondamentaux de la doctrine kantienne. Pracę naukowa rozpoczął w 1923 r. w Warszawie, następnie przeniósł się do Łodzi. W okresie okupacji ponownie przebywa w Warszawie, gdzie prowadzi tajne nauczanie i pisze prace z zakresu teorii poznania i etyki. Od 1944 r. związał się na stałe z uczelnią lubelską, kierując Katedrą Filozofii i Zakładem Logiki i Metodologii. Rozprawę habilitacyjną (Zasada ekonomii w świetle krytyki epistemologicznej) obronił w 1945 roku, a w 1960 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1949 r. był współpracownikiem Komisji Filozoficznej Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1960 - członkiem Komitetu Nauk Filozoficznych PAN.
Światopogląd Narcyza Łubnickiego nie mieści się w ramach żadnego oficjalnego kierunku filozoficznego. Jest "filozofią otwartą". Cechuje go antydogmatyzm w teorii poznania i indywidualizm społeczny w dziedzinie etyki i socjologii. Głównymi kierunkami Jego zainteresowań są: historia filozofii ujęta jako typologia światopoglądów, teoria poznania i metodologia nauk, filozofia dzieł literackich.
Do ważniejszych prac z bogatego dorobku naukowego Profesora (łącznie ok. 115 publikacji) należą: Ewolucja światopoglądu Aleksandra Hercena (1954), Poglądy filozoficzne Adama Mahrburga (1958), "Filozofia uniwersalna" Teilharda de Chardin (1969), O wyzwolonym z kłopotu istnienia (o H. Elzenbergu) (1969), Amor metaphysicae tragicus (o R. Ingardenie) (1972), Formowanie się światopoglądu Fryderyka Engelsa (1972), Antropologia filozoficzna Ludwika Feuerbacha (1973), Światopoglądy (1973), Światopogląd Sergiusza Jesienina (1977), Czernyszewski - myśliciel i reformator życia społecznego (1979) i in.
Zamknij